Wywiad z Adrianem von Zieglerem / Interview with Adrian von Ziegler

Wywiad w dwóch wersjach językowych angielskiej i polskiej. 

Wypowiedzi Adriana w wersji angielskiej są zachowane w oryginalnej pisowni.

Będzie muzycznie.

Na muzykę Adriana von Zieglera trafiłem zupełnym przypadkiem. Klepałem, klepałem w klawiaturę na Youtube i wyskoczyło mi kilka jego utworów. No i wpadłem. Żeby była jasność - muzyka, którą tworzy ten chłopak nie jest według mnie wybitna. Piękna - niewątpliwie, klimatyczna - jasne, ale co najważniejsze - jego własna! Adrian bowiem jest samoukiem, który non-stop odczuwa potrzebę tworzenia. Gra na klawiszach, gitarze, miksuje i zamieszcza na swojej stronie. Nie robi tego za darmo, choć jego utworów można słuchać bez żadnych opłat. Za płytę trzeba jednak zapłacić, więc chłopak ma łeb na karku. Ogromną zaletą muzyki Adriana jest jej różnorodność. Od mrocznych i grobowych dźwięków w duchu Nox Arcana, przez mroczny darkwave do rewelacyjnych dźwięków muzyki celtyckiej.

Nie chcę pisać o Adrianie na pół postu, bo o nim samym możecie przeczytać na jego profilu na Facebooku. Przesłuchałem wszystkie jego płyty, absolutnie wszystkie uważam za kapitalne i pomyślałem, że warto by przybliżyć sylwetkę muzyka, któremu chce się chcieć. Postanowiłem zadać mu kilka pytań, na co Adrian zgodził się z entuzjazmem. A, że okazał się świetnym rozmówcą możecie przekonać się poniżej.

[ENGLISH VERSION]

I found Adrian von Ziegler's music by an accident. I was tapping on the keyboard in the evening looking for something on Youtube and then some of Adrian's viedos came out. And I was gone... Just to be clear. His music isn't outstanding or remarkable. Beautiful - undoubtedly, atmospheric - hell yeah, but what's more important - his own! Adrian is a self-thaught musician, who need to create all the time. He plays keyboards, guitar, mix it all and post it on his site. He doesn't do it for free, but one can listen to his songs on the site free of charge. Though, You have to pay for the record if You would like to have one. The great virtue of Adrian's music is it variety. From tomb-like sounds in Nox Arcana style, through darkwave to awsome celtic music.

I don't want to write about Adrian for a half of this post, You can read about him in his Fanpage on Facebook. I listened to all his records and in my opinion the are really great. I thought that it would be good if  I could close up this musician. I asekd him some questions for what Adrian agreed to answer with joy. Though, he is a great person to interview, You can check it out below.

* Mój angielski jest taki jaki jest, Adriana również, bardziej od poprawności językowej, chodzi tu o przekazanie treści głównej wywiadu.

antiexpert-horror:  Hey Adrian. At first thanks very much for agreeing to answer some questions.

Adrian: The Pleasure is all mine.

antiexpert-horror: What is music for You? In general.

Adrian: A really tough Question to answer right at the Start. For me personally Music is much more than just Entertainment or a Hobby, it’s a fundamental Part of my Life. Music is Magic for me, because it allows you to put the deepest Emotions and Thoughts into a Melody. And unlike Languages every Person on Earth is able to understand it.

antiexpert-horror: You create a lot of different music. From one hand goth, dark, darkwave, a music that is beatiful but dark, from the other absolutly fantastic celtic scores or mystical like Wanderer. Do You have a favourite thing to compose? What kind of music is the closest to You?

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

 Adrian: I don’t think I have a certain Genre that I enjoy most to compose, but regarding the personal Attachments to a Song I am definitely most chained to the Gothic Songs. While Metal, Celtic and most of the other Genres come from Inspirations like History, Fantasy, Nature etc, the Gothic Songs mostly have a really personal Story behind them. They are the most direct Gateway into my Soul you could say.

antiexpert-horror: I know that You don't have a particular or general inspiration but I want to know does anything inspires You when You compose particular type of music? For example what is Your inspiration for creating dark music and celtic?

Adrian: There is of course always a certain Inspiration, but every Song has an own specific one, that’s why it’s impossible for me to generalize the Answer from where my Ideas are coming. It varies really from Song to Song, not from Genre to Genre. And it can be anything, literally. As I said, Nature, History, even a good Book or Movie. And sometimes Ideas come from nothing, I wake up in the Morning with a Melody in my Head and I have to write it down.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

antiexpert-horror: Do You remember the first time that You composed anything? What kind of music was that?

Adrian: Well, there was no real “Beginning” in fact, because ever since I was in Contact with Instruments I immediately tried to create an own Melody, even as a small Child. I never wanted to learn how to play Songs from other People, I always wanted to only play my own Music and invent something new. The first Things I remember and which are on Record somewhere are probably just some easy Piano Melodies. Later when I got my Guitar I came to Rock and Grunge Music. And then to Metal, Goth, Celtic and finally to Orchestral Music which is what I integrate in all my Music by now.

antiexpert-horror: Did You ever try to express yourself in other type of creativity?

Adrian: In many Ways, yes. I write Stories and Poems, draw, I also develop Languages together with a whole fictional World. I couldn’t imagine a Life without Creativity for me, everything I do is related to it. I hardly ever watch TV or just hang around and play Games or other Things, I always feel the Need to create something. In that Sense you could call me a Workaholic.

antiexpert-horror: What is the most important thing in Your music for You?

Adrian: The Story behind the Song. A Song without any Background and without any clear Theme isn’t able to express deep Emotions, at least in my Opinion. So I always focus very much on what I want to tell with a Song.

antiexpert-horror: I wouldn't be myself if I didn't ask this. Mirror of the Night is a kind of great dark piece. For me it is like theme for a dark horror tale. Are You a horror fan? Do you like ghost stories? Does dark tales helps You to compose dark music?

Adrian: Actually I don’t like Horror Tales and Movies at all, which must sound really weird from someone who made such an Album. I don’t enjoy anything that is related to Pain, Suffering, Fear or any other dark Emotion because I see those Things all around the World everyday and it always gets very close to me. The Reason why I make really dark and sad Music nontheless is actually because it is the only Way for me to deal with all the negative Aspects of our World. I don’t compose Gothic Music because it’s Fun, I do it because I need to get those Feelings out.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

 antiexpert-horror: Listening to Your dark music is like having a H. P. Lovecraft, Algernon Blackwood and Edgar Allan Poe in sounds. Have you ever wonder of creating a concept album about a classical dark stories or any other?

Adrian: Not really and to be honest I am pretty sure that will never happen. The Reason is that I am bored very fast when I have to lean my Art on something that already exists. I only have Inspiration to compose Music when it’s something completely new, and not based on anything but my own Fantasy.

antiexpert-horror: I think all your music tells some kind of stories. I like what you said about music, that it continues to tell a story where the words end. So, what kind of stories You want to tell to the people by Your music?

Adrian: A lot of Stories, and without a general Message in fact. With some Songs I want to let People realize the Value of Life, others to show them Hope, and then again there are a lot of Songs which have the main Purpose of letting People dive into their own Fantasy World where no Boundaries exist and they are free in their Imagination.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

antiexpert-horror: According to Your fanpage on Facebook your "popularity" grows day by day. How do You feel knowing that a lot of people spends their evenings with Your music?

Adrian: It’s a really encouraging and flattering Thought, especially because I never expected it to become this big one Day when I first started to post my Music publicly. So it really gives me a lot of Motivation and it makes me sincerely happy when I see that my Music can help a Person somewhere on the other Side of the World. I also get Comments which tell me that my Music helps them through hard Times etc, and that always makes me smile.

antiexpert-horror: I know that You want to stay independent and not get involved with the label. How do You see Your music in the future? As a hobby that helps You develop in creative way or Your job (if that is possible of course). Or maybe right now it is Your passion and job? How does it look like from this side?

Adrian: It actually already is my Job, which means that I earn enough Money to stand at the Edge of being able to finance my Life on a really low-standard Level. So it’s pretty hard actually right now but the Sales are rising. I was a Gardener and also a Framer before my Solo-Career and I really have to say the Job that I have now is by far the best AND hardest I ever had. It’s the perfect Job but you have to work 365 Days a Year. But as far as Independency goes, yes that is very important to me. I will always be my own Boss when it comes to my Art and I will never make Compromises in that Matter. So, the only Label I will ever be in would be one that I create myself.

antiexpert-horror: I noticed that You have fans from Poland. Do You want to say anything to polish fans?

Adrian: Yes, that’s actually really funny, because according to my Statistics Poland is in the Top 5 of my Fanbase. I want to thank all of them for spreading my Music and for every Click they ever made on one of my Videos on YouTube.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

antiexpert-horror: Any plans for the future besides making great music?

Adrian: Music will always be my main Focus but I definitely have lots of other Ideas, mostly concerning Poetry, Books, and of course the Languages I create.

antiexpert-horror: Thanks again for the interview, Adrian. I wish You all the best and keep on composing this great art.

Adrian: It was my Pleasure, again. ;) I love Interviews, and yours really had the most interesting Questions of them all by now, so thank YOU.

[WERSJA POLSKA] 

antiexpert-horror: Hej Adrian. Po pierwsze wielkie dzięki za to, że zgodziłeś się odpowiedzieć na parę pytań.

Adrian: Cała przyjemność po mojej stronie.

antiexpert-horror: Czym jest dla Ciebie muzyka, ogólnie mówiąc?

Adrian: Ciężkie pytanie na początek. Dla mnie osobiście muzyka jest czymś więcej niż tylko rozrywką czy hobby. To fundamentalna część mojego życia. Według mnie muzyka jest magią, bo pozwala zamienić najgłębsze emocje i przemyślenia w melodię. W przeciwieństwie do różnych języków, muzykę jest w stanie zrozumieć każdy.

antiexpert-horror: Tworzysz bardzo różną muzykę - od gotyku i mrocznego darkwavu, do absolutnie fantastycznych melodii celtyckich czy wręcz mistycznych jak np. Wanderer. Czy masz swoją ulubioną muzykę do komponowania? Która jest Tobie najbliższa?

Adrian: Nie sądzę, żebym miał ulubiony gatunek, w którym lubię komponować utwory. Jeśli chodzi natomiast o mój stosunek do utworów, to najbardziej czuję się przywiązany do muzyki gotyckiej. O ile metal, muzyka celtycka i inne gatunki inspirowane są historią, fantasy, naturą itp., muzyka gotycka w większości odnosi się do osobistych doświadczeń. Można powiedzieć, że jest to najbardziej bezpośrednia droga do mojej duszy.

antiexpert-horror: Wiem, że nie masz jednej rzeczy, która Cię inspiruje, ale czy jest coś co stanowi dla Ciebie inspirację przy tworzniu różnych typów muzyki? Czym na przykład inspirujesz sie przy tworzeniu kawałków celtyckich, a czym przy nieco mroczniejszej muzyce?

Adrian: Oczywiście, zawsze jest coś co stanowi dla mnie natchnienie, ale każdy utwór jest zainspirowany czymś innym, więc nie jestem w stanie odpowiedzieć ogólnie na pytanie skąd biorą się moje pomysły. Poszczególna inspiracja odnosi sie raczej do pojedynczych utworów niż gatunków. Dla mnie może być nią dosłownie wszystko - jak wcześniej mówiłem: natura, historia, nawet dobra książka czy film. Czasem pomysły rodzą się znikąd. Budzę się rano, a po głowie chodzi mi melodia, która muszę zapisać.

antiexpert-horror: Pamiętasz swój pierwszy utwór muzyczny, który skomponowałeś? Jaka była to muzyka?

Adrian: Nigdy nie było tzw. "początku". Odkąd byłem małym dzieckiem i miałem kontakt z instrumentami, próbowałem tworzyć moją własną muzykę. Nigdy też nie chciałem uczyć się od innych, zawsze chciałem grać własne melodie i tworzyć coś zupełnie nowego. Pierwszą rzeczą związaną z muzyką, jaką pamiętam, są moje próby gry na pianinie. Mam je gdzieś nagrane. Później dostałem gitarę i poszedłem w stronę rocka i grunge'u. Z czasem bardziej w stronę metalu, gotyku, muzyki celtyckiej i orkiestrowej. Obecnie łączę wszystkie te gatunki w mojej twórczości.

antiexpert-horror: Czy kiedykolwiek próbowałeś wyrazić się artystycznie w innej dziedzinie?

Adrian: Tak, w wielu. Piszę opowiadania i wiersze, rysuję. Tworzę również różne języki obecne w kreowanym przeze mnie fikcyjnym świecie. Nie potrafię wyobrazić sobie świata bez tworzenia, dla mnie wszystko jest z tym związane. Rzadko kiedy oglądam telewizję, gram w gry czy robię inne rzeczy. Wciąż odczuwam potrzebę tworzenia. W tym sensie można mnie nazwać pracoholikiem.

antiexpert-horror: Co jest najważniejsze dla Ciebie w Twojej muzyce?

Adrian: Opowieść na której opiera się utwór. Według mnie, piosenka bez wyraźnego motywu nie jest w stanie oddać głębszych emocji. Dlatego zawsze skupiam się na tym, co chcę przez dany utwór wyrazić.

antiexpert-horror: Nie byłbym sobą, gdybym o to nie zapytał. Mirror of the Night to kawałek świetnej mrocznej muzyki. Dla mnie to jakby ścieżka dźwiękowa do mrocznej opowieści. Jesteś fanem horroru? Lubisz opowieści o duchach i czy ten gatunek w jakimś stopniu pomaga ci przy tworzeniu tego rodzaju muzyki?

Adrian: Właściwie to nie lubię horrów ani literackich, ani filmowych. Musi to dziwnie brzmieć od kogoś, kto nagrał taką płytę. Nie bawi mnie nic, co jest związane z bólem, cierpieniem, strachem czy jakimikolwiek innymi mrocznymi odczuciami, ponieważ stale widzę te rzeczy w otaczającym nas świecie i jest mi to zawsze bliskie. Nagrywam taki rodzaj muzki, ponieważ jest to mój sposób na poradzenie sobie ze wszystkimi negatywymi aspektami tego świata. Nie komponuję muzyki gotyckiej dlatego, że mnie bawi; robię to, bo muszę dać ujście moim emocjom.

antiexpert-horror: Słuchając Twojej mrocznej muzyki to jak mieć H. P. Lovecrafta, Algernona Blackwooda i Edgara Allana Poe w dźwiękach. Czy myślałeś kiedyś nad stworzeniem albumu konceptowego o klasycznych opowieściach grozy lub na jakikolwiek inny temat?

Adrian: Nie bardzo i szczerze mówiąc, myślę, że na pewno nic takiego nie powstanie. Powód jest taki, że zbyt szybko się nudzę, kiedy muszę oprzeć swoją twórczość o coś już istniejącego. Inspiracją dla tworzenia muzyki są nowe rzeczy, nieoparte na niczym oprócz mojej wyobraźni.

antiexpert-horror: Myślę, że wszystkie Twoje utwory opowiadają pewną historię. Podobało mi się to, co powiedziałeś o muzyce, że opowiada historię wtedy, gdy kończą się słowa. Więc, jakie historie lubisz opowiadać poprzez swoją muzykę?

Adrian: Mnóstwo historii, bez wyraźnego jednego przesłania. Poprzez niektóre utwory staram się uświadomić ludziom wartość życia, ktore mają; innym pokazać nadzieję. Z drugiej strony wiele utworów ma za zadanie pozwolić ludziom zagłebić się we własne fantazje, gdzie nie ma granic i w których wyobraźnia jest wolna.

antiexpert-horror: Według twojego fanpage'u na Facebooku Twoja "popularność" rośnie. Jak się czujesz wiedząc, że każdego wieczoru bardzo wielu ludzi słucha Twojej muzyki?

Adrian: Bardzo mi to schlebia i zachęca do działania, tym bardziej, że nigdy nie spodziewałem się, zamieszczając moją muzykę w sieci dla większej publiczności, że odbiór będzie tak duży. To daję mi ogromną motywację i jestem naprawdę szczęśliwy, widząc, że moja muzyka pomaga komuś, kto jest na drugim końcu świata. Często otrzymuję komentarze, w których ludzie mówią, że moja muzyka pomaga im przejść przez trudne sytuacje i to zawsze wywołuje szczery uśmiech.

antiexpert-horror: Wiem, że chcesz pozostać niezleżny i nie wchodzić w kontrakty z wytwórniami muzycznymi. Jak więc widzisz swoją muzykę za parę lat? Jako hobby pomagające Ci się rozwijać czy jako zawód (jeśli to możliwe). Albo na chwilę obecną muzyka jest twoją pasją i pracą jednocześnie. Jak to wygląda z tej strony?

Adrian: To, co robię jest w zasadzie moją pracą. Znaczy to mniej więcej tyle, że pozwala mi się finansowo utrzymać. Obecnie jest ciężko, ale sprzedaż stale wzrasta. Wcześniej byłem m. in. ogrodnikiem. Muszę powiedzieć, że moja obecna praca jest jak na razie najlepsza, ale i najcięższa. Pracujesz przez 365 dni w roku.

Jeśli chodzi o niezależność, to jest ona dla mnie wyjątkowo ważna. Jeśli chodzi o moją sztukę zawsze będę swoim szefem i nigdy nie przyjmuję żadnych kompromisów w tej kwestii, więc jedyną wytwórnią z jaką nawiążę współpracę będzie ta, którą sam założę.

antiexpert-horror: Zauważyłem, że masz wielu fanów z Polski. Chciałbyś im coś powiedzieć?

Adrian: Tak. To zabawne, ale według moich statystyk Polska jest w piątce najwyżej lokowanych krajów w mojej bazie fanów. Chciałbym wszystkim podziękować, że dzielą się moją muzyką oraz za każde pojedyncze kliknięcie na moje video w serwisie Youtube.

antiexpert-horror: Jakieś plany na przyszłość oprócz robienia świetnej muzyki?

Adrian: Na muzyce zawsze będę skupiał się najbardziej, ale mam wiele innych pomysłów jeśli chodzi o poezję, książki oraz oczywiście języki, które tworzę.

antiexpert-horror: Jeszcze raz wielkie dzięki za wywiad Adrian. Życzę Ci wszystkiego najlepszego i komponuj dalej tą świetną sztukę.

Adrian: Jeszcze raz cała przyjemność po mojej stronie. Uwielbiam wywiady, a twój miał dotychczas najbardziej interesujące pytania, więc Dziękuję. 

Oficjalna strona / Official site: http://adrianvonziegler.bandcamp.com/

Morderstwo pod choinką

"Idą święta". Wyświechtany frazes niech będzie podstawą do stwierdzenia, że święta to coś, co ludziom kojarzy się jedynie dobrze. Przynajmniej większości. Spotkania z rodziną, wspólne rozmowy w kuchni przy przygotowaniu świątecznych potraw, ogień trzaskający w kominku, wygodne fotele, herbatka z wkładką... Dla pisarzy jednak okres Bożego Narodzenia to nie tylko okazja do obserwacji skaczących w górę cyferek na kontach (jakiś prezent wypada kupić), ale także świetny czas na osadzenie wtedy akcji powieści. Szczególnie, jeśli w grę wchodzą tajemnicze zbrodnie.

Inspektor Jury nie cierpi świąt. Perspektywa spędzenia ich z własną ciotką wyzwala w nim przygnębienie. Na szczęście któregoś dnia, na cmentarzu poznaje kobietę. Miła pogawędka i pomoc Jury'ego skutkują wspólną kolacją i miłymi spojrzeniami. Może święta w tym roku będą dla Jury'ego bardziej łaskawe? Niestety, inspektor poprzez szczęście w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych wyczerpuje limit i na miłość nie starcza. Jakiś czas później kobieta zostaje znaleziona martwa. Jury podejrzewa jednak, że coś z tą śmiercią jest nie tak.

Kolejna powieść Marthy Grimes Zajazd "Jerozolima" jest dokładnie tym, czego zazwyczaj oczekują od niej fani tej serii. Znów mamy angielski niewielki pub, morderstwa, nieco flegmatyczne, angielskie śledztwo. Spieszę donieść, że oprócz stałych fragmentów fabularnych powieści Grimes, pojawiają się również jej najbardziej znane postaci. Do inspektora Jury'ego dołączają Merlose Plant wraz z uroczą i absolutnie irytującą ciotką Agathą oraz Vivien. Wszyscy zostają zaproszeni do starego opactwa przekształconego w dom dla arystokracji i tam przez śnieg zostają odcięci od świata.

Ponownie u Marthy Grimes pierwsze skrzypce grają główni bohaterowie. Duet Jury i Plant to esencja angielskiego zrównoważonego śledztwa. Wszystkie postaci pojawiające się na kartach Zajazdu "Jerozolima" są świetnie rozpisane. Klimatem zbliżona jest do poprzednich dokonań amerykanki, ale tutaj jakby słabiej wyczuwalnym. Chyba w tym elemencie bardziej przypadła mi do gustu powieść Pod Huncwotem. 

Warto zaznaczyć, że w Zajeździe "Jerozolima" Grimes śmiało i celowo co rusz podsuwa czytelnikowi odwołania do klasyki gatunku, na co zwracają uwagę również bohaterowie powieści, znalazwszy się takiej a nie innej sytuacji.

Po rewelacyjnym debiucie Pod Huncwotem najnowszą powieść uważam za "tylko" bardzo dobrą. Oczywiście to tylko moje subiektywne odczucie. Krótko: fanów Marthy Grimes zachęcać nie muszę, wszystkich innym śmiało polecam, bo czytać Zajazd "Jerozolima" w okresie przedświątecznym jako prezent to ogromna przyjemność.

Po drugiej stronie Sydney

Muszę przyznać, że nie bawią mnie horrory w formie "pobiegam szybko z kamerą, albo postawię ją nieruchomą w jednym miejscu". Blair Witch Project był pierwszym i jednocześnie najlepszym takim "produktem". No, ale przecież amerykański świat filmowy, świat filmowy w ogóle, nie był tym, czym jest gdyby nie chciał na tej fali zarobić. I tak zaroiło się od dynamicznych mniej lub bardziej, wyraźnych lub mniej wyraźnych obrazów z kamer dokumentujących duchy, demony, zombie i cholera wie co jeszcze. Przejadło się to i zaczyna kiepsko odbijać. 

Dlatego, kiedy Cedro w swoim poście halloweenowym zachęcił do obejrzenia The Tunnel, trochę się wzbraniałem. W końcu spiąłem się w sobie i usiadłem do filmu. Po seansie ogryzionymi do krwi palcami pozbierałem szczękę z podłogi.

Historia w The Tunnel jest prosta i banalna. Do tuneli pod Sydney schodzi grupa dziennikarzy, alby sprawdzić dlaczego zrezygnowano z pomysłu wykorzystania wody stojącej w podziemiach. Okazuje się, że to co znajdują na dole jest materiałem na o wiele lepszy reportaż.

Ten film to absolutnie jeden z najlepszych jakie widziałem w tej konwencji. Poczynając od świetnej gry aktorskiej i formy paradokumentu. Wszystko to jest jakieś świeże. Na ogromny plus klimat filmu. Duszny, klaustrofobiczny i ciężki. Atmosfera kapitalnie daje się we znaki widzowi, który siedzi na seansie jak na szpilkach. Twórcy scenariusza na szczęście okazali się logicznie myślącymi istotami i nie obrazili widzów debilnymi posunięciami fabularnymi. Bohaterowie nie biegają jak opętani wrzeszcząc to w jedną, to w drugą stronę, ale starają się zachowywać naturalnie i logiczne, co jest ciężkie w przedstawionej sytuacji.

The Tunnel jest świetnym przykładem na to jak można odświeżyć stary, zleżały pomysł. Świeżość konwencji oraz wyśmienity klimat nadają filmowi australijskiej produkcji jedną z wyższych pozycji w moim prywatnym rocznym filmowym zestawieniu. Zachęcam absolutnie wszystkich, bo to kawał świetnie skrojonego mocnego kina.

Amerykańska esencja Earl Grey

Dobre wspomnienia z dzieciństwa czy lat młodzieńczych są o tyle lepsze, jeśli ktoś lub coś nam o nich przypomni z zaskoczenia. Ja mam mnóstwo takich wspomnień, o których często ktoś lub coś mi przypomina. Jednym z nich są książki Agathy Christie, które pojawiły się w latach dziewięćdziesiątych w kioskach ruchu. Sam tej serii nie kupowałem, bo po co wydawać pieniądze na książki [!], ale namiętnie kupowała je moja koleżanka. Trwałym wspomnieniem tych lat beztroski były moje wycieczki do jej mieszkania po książki Christie. Kiedy słyszała mój głos w słuchawce telefonu, automatycznie wyciągała z półki dwie lub trzy pozycje.

Ktoś mógłby pomyśleć, że miłe wspomnienie wzięło się stąd, iż przypomniałem sobie klasykę z Herculesem Poirot. Ale nie. Przypomniała mi o tym pewna amerykanka, której "brytyjskie" powieści kryminalne wzbudzają zachwyt nawet na wielkiej wyspie. 

Źle się dzieje w Long Piddleton. W małej mieścince zaroiło się od trupów. Jednego znaleziono w beczce z piwem, inny dynda z belki miejscowego pubu. Na pomoc zostaje wezwany Richard Jury. Zbrodnie i tajemnice się mnożą, jedni mieszkańcy nie wiedzą nic, inni milczą, a jeszcze inni próbują rozwikłać sprawę razem z inspektorem.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z prozą Marthy Grimes. Pierwszą książką była Pod Zawianym Kaczorem. Rzuciłem się na tę książkę wygłodniały i pochłonąłem ją w dwa dni. I to był największy błąd. Chociaż przyznam, że nieźle mi się to czytało to nieco irytował mnie styl Grimes, angielski klimat był słaby a komizm powieści ledwo widoczny. Dla mnie. Większość była nią zachwycona.

Chcąc w końcu sprawdzić, co jest w tych powieściach tak uroczego zacząłem od początku i chwyciłem Pod Huncwotem. Tym razem obiecałem sobie powoli delektować się lekturą. Skończyłem wczoraj i jestem zachwycony.

Proza Marthy Grimes z jednej strony przenosi nas do ciepłego angielskiego pubu na prowincji, nieopodal kominka, z kuflem ciemnego ale. Z drugiej zaś, gdziekolwiek czyta się historię Jury'ego (na przystanku, w tramwaju) ma się wrażenie wygodnego ogromnego fotela, ciepłej angielskiej herbaty i opowiadania dobrej historii. To jest chyba największa zaleta Grimes. Świetnie opowiada historię.

Trzy potężne filary tej powieści utrzymują ją na bardzo wysokim poziomie. Pierwszym jest charakterologiczny rys każdej postaci. Autorka przedstawia czytelnikowi nie tylko ogólną społeczność małej angielskiej mieścinki, ale każdego z osobna. Z dużą dozą poczucia humoru.

Drugim jest intryga, która potrafi przykuć uwagę nawet najbardziej opornych. Tajemnica, nieco makabry, a wszystko to z dużym dystansem i wyczuciem.

Ostatnim elementem jest namacalna wręcz atmosfera angielskiego pubu, miasteczka, wąskich uliczek, mgły i "brytyjskości" w najlepszym wydaniu.

Mankamentów w mojej ocenie brak. Pod Huncwotem czyta się wyśmienicie, a Martha Grimes swoimi powieściami składa hołd Arthurowi Conanowi Doyle'owi, Agacie Christie i czyni to z bardzo dużą klasą. Grimes to pozycja obowiązkowa, nie inaczej.

Nie samym horrorem człowiek... Cz. 2

Jako, że dużą częścią materiałów recenzowanych na blogu są książki, więc nie trudno wykoncypować, że dla autora bloga mają ogromne znaczenie. Przygody z czytaniem nie mam zamiaru to wypisywać, ale chciałem zwrócić uwagę na coś z książkami związanego.

Mała prywata.

Pamiętam dzień, kiedy zapisałem się do biblioteki publicznej. Pierwszą książką wypożyczoną przeze mnie (w podstawówce) było Misery Stephena Kinga, której absolutnie nie zrozumiałem i po czterdziestu stronach odłożyłem. Ale ja nie o tym. Chodzi o bibliotekę.

Moja mieściła się w budynku domu kultury i "zapyziałość", jako epitet, pasowałby do niej idealnie. Pomimo tego, miałem bardzo dobre wspomnienia z moją małą biblioteką. Potem odwiedzałem inną filię, jeszcze mniejszą i tak jakoś mi zostało. Dobrze się czuje w tradycyjnej małej bibliotece z regałami uginającymi się pod pokrytymi kurzem książkami. Ale też z racji zawodu i zaangażowania mentalnego w idee biblioteki jako miejsca kultury z przyjemnością patrzę jak małe placówki wyposażane są w komputery i inny sprzęt. Miło patrzeć, jak dzieciaki garną się do zabaw w bibliotece z Internetem (nie mówię tu o graniu w COD albo coś innego), a później zachęcone chwytają za książki. Miło patrzeć jak biblioteki dzięki dyskusyjnym klubom książki, spotkaniom autorskim, spotkaniom czytelników i kompetencji (dużej części) bibliotekarzy jest miejscem kultury. Szczególnie w małych miejscowościach.

Wpis to żadna agitacja, ale chęć zwrócenia uwagi na biblioteki publiczne jako małe ośrodki kultury, które mogą ludziom ułatwić życie, ale również stanowią centrum spotkań z kulturą i z innymi.

Żebym łatwiej mógł wyrazić to o czym pokracznie staram się opowiedzieć proponuję poświęcić kilka minut na naprawdę nieźle zrealizowany dokument Otwarte dla wszystkich.

Nawet jeżeli większość ludzi patrzy z politowaniem na biblioteki i nazywa je reliktami PRL-u, to jeśli znajdzie się choć jedna, dwie lub trzy osoby, który lubią przychodzić do biblioteki, to warto to dla nich robić.

Kryminał w za małym płaszczyku

Seryjny mor­derca to zawsze wdzięczny temat na thril­ler. Czy­tel­nicy uwiel­biają śledze­nie poczy­nań psy­cho­paty oraz śledz­twa tro­pią­cych go poli­cjan­tów. Jane Casey, któ­rej pierw­sza książka „Zagi­nieni” została w Pol­sce świet­nie przy­jęta, wzięła ów temat na swój warsz­tat pisar­ski. Spo­dzie­wa­jąc się raso­wego thril­lera, możemy się jed­nak zawieść, gdyż seryjny mor­derca to jedy­nie doda­tek, na któ­rym autorka nie­zbyt się skupia...

Tym razem o jedynie "niezłym" kryminale/thrillerze Jane Casey w całości na stronie Carpe Noctem

Prawo ojca?

Czy ist­nieje odpo­wied­nia kara za bestial­skie zabój­stwo? Czy wymiar spra­wie­dli­wo­ści potrafi odpo­wied­nio uka­rać kogoś, kto w spo­sób wyjąt­kowo okrutny pozba­wia życia sied­mio­let­nie dziecko? Czy rodzice są w sta­nie pogo­dzić się z wyro­kiem sądu, patrząc w oczy gwał­ci­cie­lowi i zabójcy ich dziecka? Nie potra­fię odpo­wie­dzieć na to pyta­nie i podej­rze­wam, że nikt nie zna na nie odpo­wie­dzi. Te osoby, które będą jej szu­kać w naj­now­szej książce Patricka Senécala „Oko za oko” też jej nie znajdą....

Całość recenzji na Carpe Noctem 

 

Pełna chata nawiedzona

Zaczął się drugi sezon Walking Dead, a ja zamiast wgapiać się w hordy truposzy, jestem zafascynowany innym amerykańskim tworem horrorowym. Kilka opinii obiło mi się o garnek odnośnie serialu American Horror Story. Usiadłem któregoś wieczora, jakoś bez entuzjazmu, lekko zblazowany. Seans skończyłem z wypiekami na policzkach. A, co! Tak mi się podobało.

American Horror Story to chyba najbardziej sztampowy pomysł na serial, jaki można sobie wyobrazić. Nawiedzony dom z mroczną historią i rodzinka próbująca poukładać sobie życie w nowym miejscu.

To, co cechuje AHS to absolutnie mroczny i duszny klimat. Czasem zastanawiam się jak daleko pójdą twórcy w ilości postaci na jednej przestrzeni. Ten dom to istna karuzela koszmaru. Mnóstwo postaci duchów, upiorów i ludzi. Wszystko ze sobą przenika się na milion różnych sposobów. Sam dom, jako siedlisko zła, żyje. Dziwne to wszystko i niepokojące. I to chyba dlatego serial wciąga niemiłosiernie i trzyma bardzo wysoki poziom.

Za mną zaledwie kilka odcinków, ale na obecną chwilę jestem szczerze zachwycony. Jak będzie dalej zobaczymy. Teraz gorąco zachęcam do zapoznania się American Horror Story, bo naprawdę warto!

Francuski (po)łącznik

Jak wytłumaczyć twórcom kina, że prostota jest najlepszym rozwiązaniem? Jak wbić do łbów reżyserom, że w większości zbytnie nagromadzenie środków jest dla filmu szkodliwe i nie wróży nic dobrego? Widziałem ostatnio doskonały przykład połączenia, które absolutnie nie sprawdza się w świecie horroru. Gdyby fabuła pozostała w jednym torze byłoby nieźle. Ale jak to często bywa, twórcy wiedzą lepiej i w efekcie powstała filmowa mdła papka. Lęk wysokości to film, który z początku chciałem polecić, a będę jednak przed nim przestrzegał.

Fabuła Vertige jest oczywiście wybitnie oryginalna. Mamy grupkę młodych ludzi, którzy chętnie wspinają się w górach (jeden z członków wyprawy nigdy tego nie robił). Trafiają do Chorwacji, gdzie niepohamowana chęć zdobycia niedostępnych szczytów bierze górę nad rozsądkiem i stawia uczestników wyprawy w co najmniej ciężkiej sytuacji. Do tego okazuje się, że w samotnych górach dzikiej Chorwacji nie są sami.

Przyznaję, do połowy film jest naprawdę ciekawy. Zapowiada się na horror w stylu survival, co autor bloga uwielbia. Więc wlepiam z żoną ślepia w ekran i nerwowo uśmiecham się na widok zwisających paręset metrów nad ziemią śmiałków. Mocniej zaciskam pięść, gdy sytuacja jest gorąca. Mój lęk wysokości mocno się pogłębia... Przychodzi połowa filmu i już wiem, że to nie może się dobrze skończyć. Nie chcę nikomu zdradzać fabuły filmu, stąd też ciężko o jakąś długą recenzję. 

W trakcie filmu i po nim na usta ciśnie się pytanie: po jaką cholerą paskudzić ten film tak debilnym wątkiem? Nieźle zapowiadający się horror w stylu Frozen wyszedł na marną "kopię imitacji" Wrong turn, Teksańskiej Masakry i cholera wie jeszcze czego. 

To tyle jeśli chodzi o ten francuski obraz. Wkurzają mnie takie filmy bardzo, więc nie będę się nim więcej zajmował. Jeśli ktoś natomiast zdecyduje się obejrzeć Lęk wysokości, to niech spodziewa się niezłej pierwszej części i spartaczonej drugiej. Aha, no i oczywiście film można obejrzeć dla chyba najbardziej irytującego aktora i postaci, którą uśmiercałem przez cały seans, Johana Libereau. 

Nie polecam!

Co by było gdyby, czyli z wizytą w Dallas

Nie ma chyba na świecie człowieka, któremu choć raz przez łeb nie przeleciała myśl, żeby cofnąć się w czasie. A to żeby naprawić błąd i podejść do wymarzonej dziewczyny, a to żeby wyjść wcześniej z tramwaju i uniknąć płacenia kary za bilet. Są również tacy (zalicza się do nich również autor bloga), którzy marząc o przeniesieniu się w czasie, najchętniej powstrzymaliby jakiegoś świra przed zrobieniem czegoś, co świat zapamięta na długo. Lista jest długa (Hitler, Stalin, Mao, itd.), więc i wybierać jest w czym. Ciekawe jak wyglądałby świat, gdyby w odpowiednim czasie przekupić komisję Akademii Sztuk Pięknych i przyjąć młodego Adolfa w szeregi artystów-studentów. Stephen King postanowił sprawdzić, co się stanie, jeżeli wyśle zwykłego faceta w późne lata 50' do Dallas. 

Jake Epping to nauczyciel w małym miasteczku w stanie Maine. Któregoś dnia odkrywa u swojego znajomego w barze portal, który umożliwia mu przenosiny w czasie. Ponieważ Al, właściciel baru ma już kilka takich prób za sobą, prosi Jake'a by ten przeniósł się do Dallas i powstrzymał Lee Harvey'a Oswalda przed zabójstwem prezydenta Kennedy'ego.

I tyle, bo każda inna informacja na temat fabuły powieści to spojler.

Prószyński zrobił nie lada niespodziankę dla fanów Kinga, wypuszczając Dallas '63 w dzień światowej premiery. Długo przyszło czekać na tę cegłę (książka liczy 864 strony), ale warto było.

Żeby była jasność - nowa powieść to nie żaden fenomen. Nie detronizuje również moich osobistych topek w przypadku książek Kinga, ale daje sporo satysfakcji z lektury.

Przenosiny w czasie to temat powszechnie opisywany i King nie wprowadził w tej materii nic nowego. Natomiast ogromne uznanie należy się za kreację świata przełomu lat 50' i 60' w stanie Maine i Texas. Widać, że facet przygotował się do pisania tej powieści. Widać również ukrytą lekką tęsknotę Kinga za tym okresem, gdzie mógł dać wyraz temu poprzez tą książkę.

King jasno opowiada się za konkretnym stanowiskiem w sprawie zabójstwa JFK i w drobnych szczegółach przybliża kulisy zamachu oraz osoby z nim związane. Jego hipoteza jest jak najbardziej do przyjęcia, dzięki wiarygodnemu opisowi zdarzeń.

Ale oprócz klimatu tych cudnych lat Ameryki (kto lubi trylogię Powrotu do przyszłości, ten będzie zadowolony) i dobrego przygotowania do pracy nad powieścią, Steve nadmuchał ją dosyć mocno. Wodolejstwo Kinga jest zarówno odpychające i irytujące, jak i zachwycające. Sprzeczność w osądach tłumaczę sobie nastrojem czytającego, bo inaczej nie potrafię. Można tą książkę odchudzić, myślę, że wyszłoby jej to na dobre. Z drugiej strony ukrócić wodolejstwo Kinga, to tak jakby zabrać nam część samego autora.

Szczerze mówiąc, trochę żal wracać z Dallas. Ten tydzień żyłem w dwóch miastach, czasach, światach jednocześnie i cholernie mi się podobało. Za to Kingowi jestem zawsze wdzięczny. Tak jak powiedziałem, żal wracać, ale z drugiej strony, na półce, jakby nigdy nic, pyszni się "królicza nora", która w każdej chwili może przenieść mnie w czasie. Kiedy tylko będę miał ochotę.

"Everybody lies" w Sandomierzu

Po Uwikłaniu Zygmunta Miłoszewskiego przyszedł czas na kolejną część z prokuratorem Szackim w roli głównej, czyli Ziarno prawdy. Od momentu ukazania się książki, ruszyła świetnie naoliwiona maszyna promocyjna. O ile czasem jestem przeciwnikiem takich działań (szczególnie tych mocno rozbudowanych, promujących zazwyczaj jakiś chłam), o tyle w przypadku nowej powieści Miłoszewskiego, dokładam swoją cegiełkę w postaci tej recenzji. Nie dlatego, że dostaję procent od sprzedaży i nie dlatego, że zależy mi na tym, żeby konto pana Miłoszewskiego pęczniało. Chciałbym, żeby jak najwięcej osób chwyciło za Ziarno prawdy, bo jest to naprawdę solidna książka. Ot tak, po prostu.

Szacki trafia do Sandomierza. Próbując cieszyć się małomiasteczkowym życiem, gnuśny w sprawach osobistych i profesjonalny w zawodowych, prokurator nie bardzo może pogodzić się z nową rzeczywistością. Sytuacja zmienia się, kiedy w tej uroczej miejscowości dochodzi do okrutnej zbrodni, przypominającej mord rytualny. Oczy Szackiego rozświetla błysk i prokurator rusza do akcji. Nie spodziewa się jednak, że oprócz tropienia mordercy przyjdzie mu się zmierzyć z miastem, którego drażliwa historia nie pozwala wykiełkować nawet niewielkim ziarnom prawdy.

Przyznaję, że przeraża mnie postępujący brak obiektywizmu co do prozy Miłoszewskiego. Jedyne, do czego można na siłę się doczepić w tej powieści to rozwiązanie sprawy, ale i to będzie miało miejsce jedynie wśród nielicznych czytelników. Zdecydowana większość sięgnie po Ziarno prawdy, bo czytali wcześniejsze pozycje autora. Ci zostaną w pełnie usatysfakcjonowani dzięki świetnemu wyczuciu realizmu autora, szczegółowości oraz przygotowania. Ci spośród tych, którzy podzielają opinię Miłoszewskiego na temat otaczającej rzeczywistości z uśmiechem będą obserwować, jak autor obdziela wszystkich po równo sporą ilością kulturalnych klapsów.

Inni sięgną po książkę ze względu na kryminalną intrygę. Tych pragnienia również powinny zostać zaspokojone poprzez klasyczne dochodzenie, świetne opisy, wmieszanie małej społeczności w wyjątkowo delikatne śledztwo. Ci również docenią akcję powieści - raz zwalniającą, by za chwilę wyrwać do przodu. 

Wreszcie będą i tacy, którzy wezmą książkę do ręki, zastanawiając się czy będzie ona warta swojej ceny. Tym zagubionym duszom, którym jakoś uda trafić się na tego bloga przychodzę z pomocą ja. Odpowiadam krótko: Ziarno prawdy to jedna z lepszych powieści ostatnich lat. Trzymająca w napięciu, ze świetnymi bohaterami i wyrazistym tłem. To książka, od której wyjątkowo trudno się oderwać. 

Koniecznie!

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

Muzycznie wśród lasów i wiecznych mgieł

Tym razem polecanka muzyczna.

Znów będę nudził i rozpływał się nad zespołem, który większość spisała na straty dzięki najnowszym dokonaniom - mianowicie Cradle of Filth. Więc, jeśli ktoś pragnie bardziej wyrafinowanych doznań muzycznych zapraszam do TEJ STODOŁY.

Im więcej "katuję się" dyskografią Kredek (a robię to dosyć często, tak już mam), tym mocniej dostrzegam, że chyba czas na detronizację dotychczasowego albumowego lidera. Przyznaję, ubóstwiam wręcz konceptowy album o Elżbiecie Batory, czyli Cruelty and the Beast. Powoli jednak zaczynam zauważać, że drugi (trzeci z EP-ką) album ekipy z Suffolk zdaję się być jednak najlepszy. Dusk... and her Embrace to dla mnie sedno atmosfery gotyckiej w wykonaniu Cradle of Filth. Panowie z resztą przyznają, że po tym albumie odkryli, czym tak naprawdę jest dla nich gotyk. Brzmi trochę patetycznie, ale ten przekaz słychać na płycie. A mamy tu dziewięć przepięknie skrojonych przepełnionych romantyzmem i mrokiem utworów, które przenoszą nas do gotyckiej rezydencji, pośród lasów i wiecznych mgieł. Ach, gęba sama mi się śmieje, kiedy przypomnę sobie treść muzyczną Dusk... and her Embrace. Na tym krążku przeważa absolutnie zachwycający skrzek Daniego, połączony z kobiecymi, delikatnymi wokalami. Swoją partię do melorecytacji dostał również członek zespołu Venom. Perfekcyjnie komponuje się to z idealnie wyważonymi proporcjami muzycznymi. Długie partie gitarowe, świetny bas i oczywiście klawisze, nadające w takich utworach jak Graveyard by Moonlight niesamowitą atmosferę. Muzycznie dla mnie jest wręcz genialnie.

Dlaczego detronizuje to Cruelty and the Beast? Ano dlatego, że ta płyta jest dojrzała, pełna i przede wszystkim niewiarygodnie klimatyczna. Zachwyca aranżacją, atmosferą, jak również stroną wizualną, oddającą w pełni klimat Dusk... and her Embrace.

Warto jeszcze dodać, że ów stroną wizualną zajął się Simon Marsden, którego niesamowite prace można obejrzeć TUTAJ.

Warto zagłębić się w ten gotycki świat, czego dowodem niech będą te małe próbki. Gorąco zachęcam, nie tylko na Halloween, ale całą długą jesień.

Baśń dynią pachnąca

Co wyjdzie, kiedy do filmu z niewielkim budżetem dosypiemy ogromne garści motywów z innych horrorów? Fabułę oprzemy na najbardziej schematycznych elementach filmów grozy. Postacie zbudujemy tak jak widzieliśmy to tysiące razy gdzie indziej, a w przypadku potworów obędziemy się bez specjalnej oryginalności - przecież wszystko zostało już wymyślone. Co może powstać z takiego połączenia?

Na usta ciśnie się, że beton. Kompletne dno zżynające z innych produkcji. Owszem, do takiego filmu droga jest bardzo krótka. Ale w przypadku Upiornej nocy Halloween, twórcy postanowili wybrać dłuższą drogę i ze schematów i na wskroś amerykańskiego klimatu zbudowali rewelacyjny film.

Akcja Upiornej nocy Halloween toczy się wokół czterech historii. Wszystkie są ze sobą połączone nie tylko fabularnie czy poprzez postacie, ale wszystkie one mają miejsce w Halloween, a ich bohaterowie boleśnie dowiedzą się czym tak naprawdę jest to święto.

Opis wyszedł betoniasty, ale lepiej do tego filmu zasiąść, nie wiedząc o nim nic. Wtedy człowiek najbardziej go docenia. Upiorną noc Halloween ogląda się wyśmienicie. To pewien rodzaj baśni halloweenowej, której amerykański klimat dosłownie wylewa się z ekranu. O dziwo, absolutnie to nie przeszkadza, a wręcz odwrotnie - pozwala znakomicie się bawić. Trzeba pamiętać, że Amerykanie mają kompletnego fioła na punkcie Halloween. W tym filmie widać to bardzo wyraźnie. 

Co się udało w tym obrazie? 

Zaryzykowałbym stwierdzenie, że wszystko. Postaci, historie, sposób ich opowiedzenia i zazębienia fabularnego, no i przede wszystkim klimat. Ogromnym plusem jest przewrotność. Niemal wszystkie wątki są bardzo sprawnie poprowadzone do niby oczekiwanego finału. Uważam, że aktorzy poradzili sobie nieźle, a przynajmniej nie przeszkadzali w odbiorze filmu.

Tym samy dołączam się do chóru osób, którym film się podobał. Przykład Upiornej nocy Halloween pokazuje dobitnie, że fajnie opowiedzianą historię można oprzeć na schematyczności i przerysować. Jeśli zrobi się to ze smakiem, dystansem i dużym poczuciem humoru, to wychodzi taka perełka.

Aprobując w pełni decyzję parafii z pomorza i wspierając chęć wyplewienia tego święta rozpusty i symbolu amerykańskiej komercji z naszego tradycyjnego obrządku tych świąt, bardzo gorąco polecam Upiorną noc Halloween, wszak to już nie tylko polecanka, ale - na nadchodzącą noc duchów - filmowy obowiązek!

Nowe, lepsze...

Polecanek ciąg dalszy.

Sądzę, że każdy, bez wyjątku, ma czasem myśli, żeby rzucić to wszystko w cholerę, wyjechać i rozpocząć nowe życie. Gdzieś daleko, gdzieś, gdzie sobie wymarzymy. Oczywiście po dwóch tygodniach zjadłyby nas wyrzuty, że zostawiliśmy wszystkich bliskich i przyjaciół, a sami egoistycznie oddaliliśmy się od wyimaginowanych problemów. Tak czy  inaczej - czasem każdy ma ochotę tak zrobić. Problem jednak pojawia się wtedy, gdy nowe miejsce, w zamierzeniu miejsce naszego nowego "lepszego" początku, okazuje się być - subtelnie ujmując - mało przyjazne. Wszyscy słyszeliśmy historie o nawiedzonych domach. Amerykanie ponoć mają ich najwięcej (nie zgadzam się z tym), a domem, który zrobił oszołamiającą karierę w przemyśle filmowym jest piękny dom przy 112 Ocean Avenue w Amityville w stanie Nowy Jork.

Fabuła filmu znana jest absolutnie każdemu fanowi horroru, nawet jeśli nie widział żadnej wersji filmu. Do pięknego domu wprowadzają się George i Kathy Lutz żeby rozpocząć swoje nowe piękne amerykańskie życie. Na ich nieszczęście dom ma inne plany wobec nowych lokatorów, a wszystkiemu winna jest tragedia, która miała miejsce kilka lat wcześniej.

Lubię wersję z 2005 roku. Jakoś to przedstawienie trafia do mnie najbardziej. Oglądałem wersje wcześniejsze oraz kilka "produktów ubocznych" i zdecydowanie wygrywa wersja z 2005 roku. Niezłe zdjęcia, całkiem logiczna fabuła (pomimo debilizmów pod koniec) i niezłe efekty. Muszę przyznać, że Amityville to porządny klimatyczny straszak, który śmiało można oglądać. Film jest oczywiście dla wszystkich - dziewczyny, zasłaniając oczy będą wzdychały przy muskulaturze Ryana Reynoldsa, a że niestety postać kobieca głównie pozostaje w ubraniu, więc innym przyjdzie podziwiać w akcji straszydła. Na nadchodzące Halloween jeden z najlepszych wyborów.

Jeszcze mały osobisty peesik. Pomimo ogromnej sympatii dla filmu, uważam, że wyjątkowo okrutnie i chamsko traktuję się tragedię rodziny DeFeo, która stała się kanwą dla filmu. Potępiam też zachowanie medialne Lutzów, którzy - moim zdaniem - znaleźli niezły sposób na zarobienie pieniędzy. Szczerze nie wiem co wydarzyło się w tym domu po tym jak Ronald DeFeo porozwalał głowy członkom własnej rodziny, ale uważam, że robienie kasy na tej tragedii jest wyjątkowo podłe.

Z oczami zasnutymi hipokryzją, oburzony amerykańskim światkiem filmowym, otwieram piwo i zabieram się za film. Polecam!

Dyniowe święto rodzime

Pierwszy raz na blogu będę zachęcał do czegoś, z czym się nie zapoznałem. Trochę nierozsądnie z mojej strony, ale zaufam ludziom, których poniekąd znam, a którzy powoli się z tym tworem zapoznają lub zapoznali. W nadchodzące Halloween między wydrążaniem dyni, szykowaniem imprezy a kupowaniem zniczy czy czegokolwiek, co będziecie robić, warto poświęcić chwilę czasu na halloweenową lekturę. Mógłbym zacząć strzelać nazwiskami takich tuz jak King, Herbert, Masterton, Cambell, Lee i mnóstwo, mnóstwo innych, ale tym razem chcę zachęcić do czegoś innego. Do pewnej przyjemnej idei.

Bardzo chwalę wszelkie rodzaje działalności na progu grozy w internecie i nie tylko. Szczególnie, jeśli dzięki takim działaniom mają okazję wypłynąć ludzie związani z grozą od lat, znani jednak tylko w bardzo wąskim gronie. Takim halloweenowym prezentem jest książka 31.10. Halloween po polsku. Zbiór 30 opowiadań grozy. Nie będę chwalił, ani ganił, bo nie przeczytałem. Natomiast zachęcam, żeby w tegoroczne Halloween zapoznać się z tym zbiorem. Nie nalegam na kupno książki, bo dostałem egzemplarz recenzencki czy znajduje się tam mój tekst. Książka jest całkowicie za darmo do ściągnięcia (szczegóły niżej). Zachęcam, bo to świetna idea promowania grozy w Polsce. Z tego co mi wiadomo książka spotyka się z zadziwiająco dobrym odbiorem (większość nazwisk nic nikomu nie powie), więc tym bardziej zachęcam do sięgnięcia po ten zbiór. W końcu można w ten sposób wesprzeć rodzimych twórców, którzy tak jak my, uwielbiają horror i grozę i bawią się tą konwencją dając nam sporą dawkę satysfakcji.

Nie ma co dłużej przdłużać, wszak prezent świąteczny stoi opakowany, a ręce same garną się do rozrywania. Halloweenowa polecanka nr 2.

Książkę można zamówić pod adresem 31.10 Halloween po polsku Wybrać pozycję po lewej stronie (po prawej to jedynie fragment), dodać do koszyka, kupić i pobrać. Potrzebna jest rejestracja, ale zachęcam. 

Zapraszam również na stronę projektu http://3110.pl/. 

Miłej strasznej lektury.

Stygnący krwawy wosk

Na wielu forach internetowych, które w jakiś sposób recenzują "dobra kultury" istnieje coś takiego jak: "Film lub książka, która ci się podoba, ale boisz się to publicznie przyznać" lub "Film lub książka, która podoba się tylko tobie i nikomu innemu". Z racji tego, że mój zmysł smaku co do horroru, jest rozciągnięty niczym skóra młodego cielęcia przeznaczona na pergamin, więc istnieje mnóstwo filmów, które uwielbiam bardziej lub mniej, a w towarzystwie horrormaniaków nigdy się do tego nie przyznam ("nigdy" oznacza zazwyczaj cztery lub pięć piw... czasem trzy). Na seans takiego filmu raczej nie zdecydowałbym się w grupie ludzi zafascynowanych grozą, bo głupio by mi było tłumić emocje, podczas gdy inni na filmie śpią lub zbywają fascynującą fabułą prychnięciami lekceważenia. Oj, mam takie filmy. Jednym z nich jest Dom Woskowych Ciał z 2005 roku.

Fabuła filmu przedstawia się bardzo sztampowo. Otóż grupie młodych, pięknych i pękniętych emocjonalnie amerykanów (plus Paris Hilton) psuje się samochód. A że, oczywiście, jest to zadupie na końcu świata, gdzie nawet diabłu nie chcę się mówić dobranoc, więc i ludzie których spotyka na swojej drodze urocza grupa (plus Paris Hilton) są mega dziwni. Na nieszczęście dla kwiatu amerykańskiego społeczeństwa (plus Paris Hilton) amerykańska prowincja po raz kolejny okazuje się być wyjątkowo nieprzyjazna. 

Jako gówniarz uwielbiałem maczać sobie palce w wosku, a potem obrywać twardy pancerz z opuszków. Do teraz nie potrafię dojść, co jest w tym podniecającego. Nie zmienia to faktu, że dalej uwielbiam chore uczucie, kiedy wosk stygnie mi na palcu. Na Dom Woskowych Ciał pierwszy raz trafiłem sporo po premierze. Wiedziałem tylko, że jest to film z Paris Hilton i jakoś bardzo się go wystrzegałem.Swego czasu wolałem pannę Hilton w innym gatunku filmowym. Któregoś wieczoru nadarzyła się okazja, żeby zapoznać się z tym filmem. Po seansie zamiast uśmieszku powątpiewania, miałem uczucie dużej satysfakcji i sam nie mogłem w to uwierzyć.

Bardzo dobrze zrobiony, nieźle zrealizowany i do końca trzymający w napięciu horror, który w zamierzeniu miał zatrzymać w kinach publiczność z seansów remake'u Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną. Przeraża nie tylko sytuacja, w której znaleźli się główni bohaterowie, ale miejsce do którego trafią - miasto widmo, którego atrakcją jest leciwe i od lat pokryte kurzem Muzeum Wosku. Zgodzę się, może dialogi nie należą do najlepszych, może czasem film razi lekką głupotą fabularną, ale kto, do cholery, zwracałby na to uwagę, kiedy prowincjonalny psychopata z gorącym woskiem ugania się za bandą amerykańskich nastolatków (plus Paris Hilton).

Podsumowując odpowiednia dawka makabry, połączona z niezłym straszeniem oraz typowy amerykański film o szlachtowaniu nastolatków (tym razem nieco w inny sposób) spełnia idealnie swoją rolę. Dom Woskowych Ciał idealnie pasuje na nadchodzące święto Halloween i stanowi pierwszą propozycję na ten długi straszny weekend z innych, jakie będą się przez ten tydzień pojawiać. Polecam - film daje co najmniej tyle satysfakcji, co maczanie paluchów w gorącym wosku.

CB Koszmar

Od czasu do czasu zdarza mi się wracać skądś późnym wieczorem, tudzież nocą do domu. Nie przepadam za tą pora dnia, kiedy jestem w samochodzie. Głównie przez to, że niezbyt dobrze widzę, co dzieje się wokół mnie. Przyznaję, nie przepadam za jazdą w nocy, bo moja wyobraźnia rozkręca się na maksa. Raczej nie chciałbym być w sytuacji, kiedy będę musiał uciekać przed innym facetem w samochodzie, który umyśli sobie, że znieważyłem go ustępując pierwszeństwa na skrzyżowaniu czy podrapałem się po głowie, co on jednoznacznie zinterpretował. Wiem, że zdarzają się tacy ludzie, a dla nich nie ma znaczenia czy jest noc czy dzień.

Fuller i Lewis, dwaj bracia, jadą w bardzo długą podróż, by jeden mógł odwiedzić swoją dziewczynę. Lewis należy raczej do spokojnych gości, natomiast Fuller to niezły wywrotowiec. Tak czy inaczej jadą i jadą, więc normalne, że prędzej czy później któryś wpadnie na durny pomysł. W przypadku tych dwóch uroczych chłopców głupim pomysłem jest CB radio i żarty z innego kierowcy. Jak się okazuję maniakalnego psychola...

Uwielbiam tematykę drogi w horrorach i thrillerach, bardzo podobają mi się rozwiązania fabularne i ograniczenia, jakie z nich wynikają. Na Prześladowcę nie byłem mocno nakręcony. Zasiadłem do filmu z wyrazem emocjonalnej obojętności, a skończyłem seans nerwowo skubiąc paznokcie.

Kapitalnie wykorzystany od lat znany schemat zabójcy na drodze. Dobitnie to pokazuje, że z tak skostniałego schematu można wycisnąć świeży i przerażający miąższ. Widz praktycznie od samego początku daje się złapać w sieć i śledzi ucieczkę po rozdrożach Ameryki. Pamiętam, że bardzo przypadła mi do gustu gra aktorska, co było co najmniej dziwne, bo zazwyczaj na to narzekam. Akcja pędzi, widz jest wlepiony w ekran, a ekipa filmu zarabia pieniądze.

Prześladowca to rewelacyjna rozrywka. Pomyli się ten, kto będzie od tego filmu oczekiwał dzieła wybitnego. To horrorzaste kino rozrywkowe pełną gębą. Świetna akcja, niezłe dialogi, odświeżony schemat, okraszony dużą dawką czarnego humoru. To właśnie przepis na sukces. Polecam absolutnie wszystkim. Szerokiej drogi.

Październikowe kolory grozy

Mój debiut z odbiorem serii Biblioteka Grozy Wydawnictwa C&T zaczął się od kompletnej katastrofy. Nokturny Johna Connolly'ego to jeden z największych absurdów, jakie w życiu czytałem. Żeby była jasność, nie ma w tym stwierdzeniu choćby cienia aprobaty. Jednak jako, że coraz bardziej cenię sobie klasykę grozy, zacząłem spoglądać ponownie w stronę tegoż wydawnictwa. Nadarzyła się okazja i zdobyłem zachwalaną Październikową krainę Ray'a Bradbury'ego. Długo ta książka przeleżała na półce, zanim się za nią wziąłem. Przeczytałem i stwierdzam, że żałuję że się za nią zabrałem... tak późno!

Ray Bradbury znany jest przede wszystkim z utworów science-fiction. Daleko mi do sf, ale czytałem 451 stopni Farenheita i uważam, że jest to jedna z lepszych powieści, jakie miałem okazję przyswoić. Zacząłem lekturę patrząc mylnie przez pryzmat późniejszych dokonań autora. Nie żałuję takiego zabiegu, bo po podczas czytania, zdziwieniu nie było końca.

Październikowa kraina to zbiór niezwykłych opowiadań. Niezwykłych, nie tylko ze względu na tematykę, ale całościowo. To zbiór piękne skrojonych, rewelacyjnie, miejscami poetycko wyłożonych największych lęków i paranoi człowieka. Bradbury sięgnął do najczarniejszych czeluści ludzkiej duszy i pokazał w jaki sposób bardzo prosto i szybko można zatracić się w paranoi. Różnorodności temu zbiorkowi przynosi rozpiętość gatunkowa. O ile duża część utworów to teksty raczej poważne, to jest również część, która obleczona została w gorset groteski i komizmu. Od paranoi, przez życie pozagrobowe do wampirów. Bardzo różnie i bardzo dobrze.

To, co rzuciło mi się w oczy podczas czytania, to piękne połączenie świata pozazmysłowego z twardym realizmem, objawiającym się głównie w rewelacyjnych dialogach. Każde, podkreślam absolutnie każde opowiadanie pozostawiło we mnie sytą satysfakcję. Szukałem, naprawdę starałem się dostrzec jakieś istotne mankamenty tego zbioru, ale nie znalazłem nic.

Absolutnie z czystym sercem i poczuciem ogromnej satysfakcji polecam ten zbiór każdemu. Literatura nieco ambitniejsza, mądrzejsza i dająca mnóstwo radości z czytania. Jeśli ta pseudo-recenzja wyda się komuś zbyt lakoniczna, to na swoją obronę mogę powiedzieć jedynie, że nie chcę zbyt długim wywodem marnować za dużo czasu, jeśli można go wykorzystać na lekturę Październikowej krainy. Gorąco polecam!

Nocny dyżur

Przyznaję, jestem świetnym targetem marketingowym, jeśli chodzi o programy o duchach i zjawiskach paranormalnych. Z niezdrową fascynacją czekałem co niedziela na program Strefa 11, a teraz namiętnie przypominam sobie kawałki amerykańskiej produkcji TAPS. Ile prawdy, a ile wyreżyserowanych scen jest w takich programach traktuję jak jedzenie z fast food-ów, jest dobre i nie mam zamiaru dowiadywać się, z czego jest zrobione. Niektóre rzeczy pokazywane w programach tego typu są całkiem niezłe; niektóre to lekka kpina ze zbyt naiwnego widza. Tak czy inaczej popularność programów tego typu jest duża, więc nie dziwi fakt, że na warsztat horroru ktoś chwycił właśnie ten temat.

Grupka amerykańskich świrów, prowadząca telewizyjny show Grave Encounters zamyka się - gdzieżby indziej - w starym szpitalu psychiatrycznym. Miejsce owiane jest złą sławą i ponoć nawiedzane przez miejscowe duchy. Grupa GE zostaje zamknięta na kilka godzin i w tym momencie zaczyna się koszmar...

Fabuła filmu Grave Encounters jest prosta jak budowa cepa. Pomijając banał, muszę przyznać, że po przymknięciu oka, ten film da się oglądać.

To taki amerykański straszak, mający znów przerazić tym, że ktoś macha w te i we wte ręczną kamerą. Przez większość filmu nic nie widać. Chodzi o to, że nie widać ani żadnych duchów, zjaw czy demonów. Później, wraz z manifestacją sił nieczystych, obraz nieco traci. Trzeba jednak przyznać, że posiada klimat i trzyma w napięciu. Bohaterowie biegają po całym szpitalu, kamery rejestrują wszystko co robią i tak w kółko, aż do wyczerpania limitu ekipy programu.

Grave Encounters oprócz wymienionych zalet, posiada również poważne wady. Jak na półtoragodzinny obraz, jest po prostu za długi. Nieumiejętne dawkowanie napięcia oraz elementów grozy wychodzi raczej filmowi na minus.Poza tym obraz posiada spore luki fabularne, co rzuca się niestety w oczy juz na początku filmu.

Film Grave Encounters polecam na nadchodzące Halloween. Siądźcie z paczką znajomych, otwórzcie piwka, przytulcie dynię i włączcie film. W tych warunkach o wiele trudniej będzie wyłapać wszystkie mankamenty tej produkcji, a będzie można się nią dłużej cieszyć.

Eksperyment z rzeczywistością

Ech, kogo z nas nie imają się debilne i głupie pomysły? Jedni zrealizowali je w dzieciństwie, innym zostały do teraz w głowie. Jedni skaczą z mostów na główkę na obrzeżach wielkich miast, inni zostają posłami. Jedni próbują sportów ekstremalnych, inni czają się na akrobacje na trzepaku na swoim osiedlu. Istnieje również grupa osób, które w swoje durne pomysły wciąga innych ludzi (do owej zalicza się autor bloga). Zazwyczaj wychodzi z tego kupa śmiechu, choć czasem los tak wszystko układa, że nikomu raczej do śmiechu nie jest. Podobnie ma się sytuacja z książką Bunkier, młodego wówczas Guya Burta, który stworzył naprawdę niepokojącą powieść.

Bunkier to opowiastka o dziwnym eksperymencie, na który decyduje się banda bogatych i znudzonych uczniów elitarnej angielskiej szkoły. Pod płaszczykiem eksperymentu, zamykają się na trzy dni w piwnicy, bez możliwości wyjścia. Po trzech dniach mają opowiedzieć prowodyrowi Martynowi, jak zmieniały się ich relacje w zamknięciu. Pojawia się oczywiście mały problem, ponieważ Martyna w trzecim dniu brak, a kończące się zapasy jedzenia i wody zaczynają mocno rzutować na rozkapryszoną grupę.

 Najpierw widziałem film i przyznam, że w żadnym stopniu nie przeszkodziło mi to czerpać satysfakcji z lektury. Ekranizację widziałem dawno, więc znałem jedynie ogólny zarys fabuły. Bunkier to książka dziwna. Krótka, wyważona i zbudowana niemal zupełnie na świetnych dialogach. Guy Burt pisał ją w młodym wieku, więc należy schylić łeb przed tym dokonaniem. Wkradające się szaleństwo w grupę młodych ludzi, rozpaczliwe poczynania, obłęd, nadzieja i mnóstwo innych uczuć - w moim przekonaniu - udało się młodemu autorowi brawurowo zmieścić na niemal dwustu stronach. Nie ma tutaj zbędnych zdań. Narracja prowadzona na trzech płaszczyznach pozwala na połączenie historii w jedną, choć nie do końca logiczną całość. Warto również wspomnieć o epilogu. Ludzie, którzy nie mają w zwyczaju czytania epilogów (znam kilku), tym razem powinni się poświęcić.

Przyznam, że Burt świetnie to wszystko wymyślił. Nie daje, oczywiście, jednoznacznych odpowiedzi, nie wyjaśnia, nie klaruje. Rzuca tematem, owijając go sprawnie w niezłą historię i serwuje czytelnikowi. Jest to lektura na jeden wieczór, który na pewno warto na nią poświęcić. Niektórych może poruszyć i zmusić do refleksji, po innych spłynie jak po kaczce. Ode mnie jak najbardziej plus.