Co zdarzyło się w Nome?

Wczoraj zupełnym przypadkiem do łapek trafił mi Czwarty stopień. Słyszałem co nieco o tym obrazie, ale jakieś niezbyt pochlebne opinie. I tak sobie żyliśmy w błogiej nieświadomości, płyta spokojnie chodziła z rąk do rąk, ja spokojnie albo ją omijałem albo mijałem się z nią. Do wczoraj. Jako przygrywkę do innego horroru postanowiłem ocenić obraz sygnowany prze panią Jovovich.Do teraz zachodzę w głowę dlaczego ja i film tak długo żyliśmy w błogiej nieświadomości nic o sobie nie wiedząc.
Dr Taylor, psycholog traci męża, który silnie interesuje się dziwnymi zjawiskami w None na Alasce. Biedak zostaje zamordowany na oczach żony, a ona, używając wszystkich dostępnych sobie środków terapeutycznych, stara się przypomnieć twarz oprawcy. Żeby nie zapaść się w błędne koło rozpaczy i domysłów, dr Taylor stara się prowadzić w miarę normalne życie. Córkę, która straciła wzrok po śmierci ojca odprowadza do szkoły, dorastający syn obwinia ją o śmierć taty, a ona sama dalej wysłuchuje swoich pacjentów - ot, wypisz-wymaluj najzwyklejsza rodzina. Wkrótce ona sama zaczyna dostrzega punkty wspólne w opowieściach swoich pacjentów i zagłębia się w tajemnicę None, aby rozwiązać zagadkę miasteczka i śmierci męża.

Scenariusz niegłupi. Muszę przyznać, że z dużym zainteresowaniem śledziłem to, co działo się na ekranie. Oprócz scenariusza na klepanie ręka o rękę zasługuje sposób przedstawienia historii. Otóż jest ona prowadzona na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony mamy postacie filmowe (między innymi Mila Jovovich), z drugiej wywiad oraz obrazy z nagrań amatorskich. Skojarzenia z Blair Witch Project jak najbardziej na miejscu. Cała historia jest zmyślona (łącznie z elementami "prawdziwymi"), ale jako  całość prezentuje się naprawdę nieźle. O tym, że nagrania amatorskie mają całkiem inną formę wyrazu, jeśli chodzi o strach przekonywać nikogo nie muszę. Podobnie jest w Czwartym stopniu. Są sceny, podczas których naprawdę można podskoczyć.
Ciężko dokładnie opisać film, nie zdradzając przy tym głównego filaru fabuły. Powiem tylko, że obraz świetnie wpisuje się w gatunek horror s-f, pozostając przy tym tajemniczy i świeży. Ja do końca siedziałem przykuty do szklanego ekranu, czekając na rozwiązanie sprawy czy w None coś się dzieje czy nie dzieje się nic. Czwarty stopień to, ku mojej uciesze i zdziwieniu, dowód na to, że w tej konwencji używając ogranych sposobów, można stworzyć dziełko, które nie pozostawia obojętnym. Śmiało polecam!