Wywiad z Adrianem von Zieglerem / Interview with Adrian von Ziegler

Wywiad w dwóch wersjach językowych angielskiej i polskiej. 

Wypowiedzi Adriana w wersji angielskiej są zachowane w oryginalnej pisowni.

Będzie muzycznie.

Na muzykę Adriana von Zieglera trafiłem zupełnym przypadkiem. Klepałem, klepałem w klawiaturę na Youtube i wyskoczyło mi kilka jego utworów. No i wpadłem. Żeby była jasność - muzyka, którą tworzy ten chłopak nie jest według mnie wybitna. Piękna - niewątpliwie, klimatyczna - jasne, ale co najważniejsze - jego własna! Adrian bowiem jest samoukiem, który non-stop odczuwa potrzebę tworzenia. Gra na klawiszach, gitarze, miksuje i zamieszcza na swojej stronie. Nie robi tego za darmo, choć jego utworów można słuchać bez żadnych opłat. Za płytę trzeba jednak zapłacić, więc chłopak ma łeb na karku. Ogromną zaletą muzyki Adriana jest jej różnorodność. Od mrocznych i grobowych dźwięków w duchu Nox Arcana, przez mroczny darkwave do rewelacyjnych dźwięków muzyki celtyckiej.

Nie chcę pisać o Adrianie na pół postu, bo o nim samym możecie przeczytać na jego profilu na Facebooku. Przesłuchałem wszystkie jego płyty, absolutnie wszystkie uważam za kapitalne i pomyślałem, że warto by przybliżyć sylwetkę muzyka, któremu chce się chcieć. Postanowiłem zadać mu kilka pytań, na co Adrian zgodził się z entuzjazmem. A, że okazał się świetnym rozmówcą możecie przekonać się poniżej.

[ENGLISH VERSION]

I found Adrian von Ziegler's music by an accident. I was tapping on the keyboard in the evening looking for something on Youtube and then some of Adrian's viedos came out. And I was gone... Just to be clear. His music isn't outstanding or remarkable. Beautiful - undoubtedly, atmospheric - hell yeah, but what's more important - his own! Adrian is a self-thaught musician, who need to create all the time. He plays keyboards, guitar, mix it all and post it on his site. He doesn't do it for free, but one can listen to his songs on the site free of charge. Though, You have to pay for the record if You would like to have one. The great virtue of Adrian's music is it variety. From tomb-like sounds in Nox Arcana style, through darkwave to awsome celtic music.

I don't want to write about Adrian for a half of this post, You can read about him in his Fanpage on Facebook. I listened to all his records and in my opinion the are really great. I thought that it would be good if  I could close up this musician. I asekd him some questions for what Adrian agreed to answer with joy. Though, he is a great person to interview, You can check it out below.

* Mój angielski jest taki jaki jest, Adriana również, bardziej od poprawności językowej, chodzi tu o przekazanie treści głównej wywiadu.

antiexpert-horror:  Hey Adrian. At first thanks very much for agreeing to answer some questions.

Adrian: The Pleasure is all mine.

antiexpert-horror: What is music for You? In general.

Adrian: A really tough Question to answer right at the Start. For me personally Music is much more than just Entertainment or a Hobby, it’s a fundamental Part of my Life. Music is Magic for me, because it allows you to put the deepest Emotions and Thoughts into a Melody. And unlike Languages every Person on Earth is able to understand it.

antiexpert-horror: You create a lot of different music. From one hand goth, dark, darkwave, a music that is beatiful but dark, from the other absolutly fantastic celtic scores or mystical like Wanderer. Do You have a favourite thing to compose? What kind of music is the closest to You?

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

 Adrian: I don’t think I have a certain Genre that I enjoy most to compose, but regarding the personal Attachments to a Song I am definitely most chained to the Gothic Songs. While Metal, Celtic and most of the other Genres come from Inspirations like History, Fantasy, Nature etc, the Gothic Songs mostly have a really personal Story behind them. They are the most direct Gateway into my Soul you could say.

antiexpert-horror: I know that You don't have a particular or general inspiration but I want to know does anything inspires You when You compose particular type of music? For example what is Your inspiration for creating dark music and celtic?

Adrian: There is of course always a certain Inspiration, but every Song has an own specific one, that’s why it’s impossible for me to generalize the Answer from where my Ideas are coming. It varies really from Song to Song, not from Genre to Genre. And it can be anything, literally. As I said, Nature, History, even a good Book or Movie. And sometimes Ideas come from nothing, I wake up in the Morning with a Melody in my Head and I have to write it down.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

antiexpert-horror: Do You remember the first time that You composed anything? What kind of music was that?

Adrian: Well, there was no real “Beginning” in fact, because ever since I was in Contact with Instruments I immediately tried to create an own Melody, even as a small Child. I never wanted to learn how to play Songs from other People, I always wanted to only play my own Music and invent something new. The first Things I remember and which are on Record somewhere are probably just some easy Piano Melodies. Later when I got my Guitar I came to Rock and Grunge Music. And then to Metal, Goth, Celtic and finally to Orchestral Music which is what I integrate in all my Music by now.

antiexpert-horror: Did You ever try to express yourself in other type of creativity?

Adrian: In many Ways, yes. I write Stories and Poems, draw, I also develop Languages together with a whole fictional World. I couldn’t imagine a Life without Creativity for me, everything I do is related to it. I hardly ever watch TV or just hang around and play Games or other Things, I always feel the Need to create something. In that Sense you could call me a Workaholic.

antiexpert-horror: What is the most important thing in Your music for You?

Adrian: The Story behind the Song. A Song without any Background and without any clear Theme isn’t able to express deep Emotions, at least in my Opinion. So I always focus very much on what I want to tell with a Song.

antiexpert-horror: I wouldn't be myself if I didn't ask this. Mirror of the Night is a kind of great dark piece. For me it is like theme for a dark horror tale. Are You a horror fan? Do you like ghost stories? Does dark tales helps You to compose dark music?

Adrian: Actually I don’t like Horror Tales and Movies at all, which must sound really weird from someone who made such an Album. I don’t enjoy anything that is related to Pain, Suffering, Fear or any other dark Emotion because I see those Things all around the World everyday and it always gets very close to me. The Reason why I make really dark and sad Music nontheless is actually because it is the only Way for me to deal with all the negative Aspects of our World. I don’t compose Gothic Music because it’s Fun, I do it because I need to get those Feelings out.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

 antiexpert-horror: Listening to Your dark music is like having a H. P. Lovecraft, Algernon Blackwood and Edgar Allan Poe in sounds. Have you ever wonder of creating a concept album about a classical dark stories or any other?

Adrian: Not really and to be honest I am pretty sure that will never happen. The Reason is that I am bored very fast when I have to lean my Art on something that already exists. I only have Inspiration to compose Music when it’s something completely new, and not based on anything but my own Fantasy.

antiexpert-horror: I think all your music tells some kind of stories. I like what you said about music, that it continues to tell a story where the words end. So, what kind of stories You want to tell to the people by Your music?

Adrian: A lot of Stories, and without a general Message in fact. With some Songs I want to let People realize the Value of Life, others to show them Hope, and then again there are a lot of Songs which have the main Purpose of letting People dive into their own Fantasy World where no Boundaries exist and they are free in their Imagination.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

antiexpert-horror: According to Your fanpage on Facebook your "popularity" grows day by day. How do You feel knowing that a lot of people spends their evenings with Your music?

Adrian: It’s a really encouraging and flattering Thought, especially because I never expected it to become this big one Day when I first started to post my Music publicly. So it really gives me a lot of Motivation and it makes me sincerely happy when I see that my Music can help a Person somewhere on the other Side of the World. I also get Comments which tell me that my Music helps them through hard Times etc, and that always makes me smile.

antiexpert-horror: I know that You want to stay independent and not get involved with the label. How do You see Your music in the future? As a hobby that helps You develop in creative way or Your job (if that is possible of course). Or maybe right now it is Your passion and job? How does it look like from this side?

Adrian: It actually already is my Job, which means that I earn enough Money to stand at the Edge of being able to finance my Life on a really low-standard Level. So it’s pretty hard actually right now but the Sales are rising. I was a Gardener and also a Framer before my Solo-Career and I really have to say the Job that I have now is by far the best AND hardest I ever had. It’s the perfect Job but you have to work 365 Days a Year. But as far as Independency goes, yes that is very important to me. I will always be my own Boss when it comes to my Art and I will never make Compromises in that Matter. So, the only Label I will ever be in would be one that I create myself.

antiexpert-horror: I noticed that You have fans from Poland. Do You want to say anything to polish fans?

Adrian: Yes, that’s actually really funny, because according to my Statistics Poland is in the Top 5 of my Fanbase. I want to thank all of them for spreading my Music and for every Click they ever made on one of my Videos on YouTube.

(cop. Adrian von Ziegler & Carina Grimm)

antiexpert-horror: Any plans for the future besides making great music?

Adrian: Music will always be my main Focus but I definitely have lots of other Ideas, mostly concerning Poetry, Books, and of course the Languages I create.

antiexpert-horror: Thanks again for the interview, Adrian. I wish You all the best and keep on composing this great art.

Adrian: It was my Pleasure, again. ;) I love Interviews, and yours really had the most interesting Questions of them all by now, so thank YOU.

[WERSJA POLSKA] 

antiexpert-horror: Hej Adrian. Po pierwsze wielkie dzięki za to, że zgodziłeś się odpowiedzieć na parę pytań.

Adrian: Cała przyjemność po mojej stronie.

antiexpert-horror: Czym jest dla Ciebie muzyka, ogólnie mówiąc?

Adrian: Ciężkie pytanie na początek. Dla mnie osobiście muzyka jest czymś więcej niż tylko rozrywką czy hobby. To fundamentalna część mojego życia. Według mnie muzyka jest magią, bo pozwala zamienić najgłębsze emocje i przemyślenia w melodię. W przeciwieństwie do różnych języków, muzykę jest w stanie zrozumieć każdy.

antiexpert-horror: Tworzysz bardzo różną muzykę - od gotyku i mrocznego darkwavu, do absolutnie fantastycznych melodii celtyckich czy wręcz mistycznych jak np. Wanderer. Czy masz swoją ulubioną muzykę do komponowania? Która jest Tobie najbliższa?

Adrian: Nie sądzę, żebym miał ulubiony gatunek, w którym lubię komponować utwory. Jeśli chodzi natomiast o mój stosunek do utworów, to najbardziej czuję się przywiązany do muzyki gotyckiej. O ile metal, muzyka celtycka i inne gatunki inspirowane są historią, fantasy, naturą itp., muzyka gotycka w większości odnosi się do osobistych doświadczeń. Można powiedzieć, że jest to najbardziej bezpośrednia droga do mojej duszy.

antiexpert-horror: Wiem, że nie masz jednej rzeczy, która Cię inspiruje, ale czy jest coś co stanowi dla Ciebie inspirację przy tworzniu różnych typów muzyki? Czym na przykład inspirujesz sie przy tworzeniu kawałków celtyckich, a czym przy nieco mroczniejszej muzyce?

Adrian: Oczywiście, zawsze jest coś co stanowi dla mnie natchnienie, ale każdy utwór jest zainspirowany czymś innym, więc nie jestem w stanie odpowiedzieć ogólnie na pytanie skąd biorą się moje pomysły. Poszczególna inspiracja odnosi sie raczej do pojedynczych utworów niż gatunków. Dla mnie może być nią dosłownie wszystko - jak wcześniej mówiłem: natura, historia, nawet dobra książka czy film. Czasem pomysły rodzą się znikąd. Budzę się rano, a po głowie chodzi mi melodia, która muszę zapisać.

antiexpert-horror: Pamiętasz swój pierwszy utwór muzyczny, który skomponowałeś? Jaka była to muzyka?

Adrian: Nigdy nie było tzw. "początku". Odkąd byłem małym dzieckiem i miałem kontakt z instrumentami, próbowałem tworzyć moją własną muzykę. Nigdy też nie chciałem uczyć się od innych, zawsze chciałem grać własne melodie i tworzyć coś zupełnie nowego. Pierwszą rzeczą związaną z muzyką, jaką pamiętam, są moje próby gry na pianinie. Mam je gdzieś nagrane. Później dostałem gitarę i poszedłem w stronę rocka i grunge'u. Z czasem bardziej w stronę metalu, gotyku, muzyki celtyckiej i orkiestrowej. Obecnie łączę wszystkie te gatunki w mojej twórczości.

antiexpert-horror: Czy kiedykolwiek próbowałeś wyrazić się artystycznie w innej dziedzinie?

Adrian: Tak, w wielu. Piszę opowiadania i wiersze, rysuję. Tworzę również różne języki obecne w kreowanym przeze mnie fikcyjnym świecie. Nie potrafię wyobrazić sobie świata bez tworzenia, dla mnie wszystko jest z tym związane. Rzadko kiedy oglądam telewizję, gram w gry czy robię inne rzeczy. Wciąż odczuwam potrzebę tworzenia. W tym sensie można mnie nazwać pracoholikiem.

antiexpert-horror: Co jest najważniejsze dla Ciebie w Twojej muzyce?

Adrian: Opowieść na której opiera się utwór. Według mnie, piosenka bez wyraźnego motywu nie jest w stanie oddać głębszych emocji. Dlatego zawsze skupiam się na tym, co chcę przez dany utwór wyrazić.

antiexpert-horror: Nie byłbym sobą, gdybym o to nie zapytał. Mirror of the Night to kawałek świetnej mrocznej muzyki. Dla mnie to jakby ścieżka dźwiękowa do mrocznej opowieści. Jesteś fanem horroru? Lubisz opowieści o duchach i czy ten gatunek w jakimś stopniu pomaga ci przy tworzeniu tego rodzaju muzyki?

Adrian: Właściwie to nie lubię horrów ani literackich, ani filmowych. Musi to dziwnie brzmieć od kogoś, kto nagrał taką płytę. Nie bawi mnie nic, co jest związane z bólem, cierpieniem, strachem czy jakimikolwiek innymi mrocznymi odczuciami, ponieważ stale widzę te rzeczy w otaczającym nas świecie i jest mi to zawsze bliskie. Nagrywam taki rodzaj muzki, ponieważ jest to mój sposób na poradzenie sobie ze wszystkimi negatywymi aspektami tego świata. Nie komponuję muzyki gotyckiej dlatego, że mnie bawi; robię to, bo muszę dać ujście moim emocjom.

antiexpert-horror: Słuchając Twojej mrocznej muzyki to jak mieć H. P. Lovecrafta, Algernona Blackwooda i Edgara Allana Poe w dźwiękach. Czy myślałeś kiedyś nad stworzeniem albumu konceptowego o klasycznych opowieściach grozy lub na jakikolwiek inny temat?

Adrian: Nie bardzo i szczerze mówiąc, myślę, że na pewno nic takiego nie powstanie. Powód jest taki, że zbyt szybko się nudzę, kiedy muszę oprzeć swoją twórczość o coś już istniejącego. Inspiracją dla tworzenia muzyki są nowe rzeczy, nieoparte na niczym oprócz mojej wyobraźni.

antiexpert-horror: Myślę, że wszystkie Twoje utwory opowiadają pewną historię. Podobało mi się to, co powiedziałeś o muzyce, że opowiada historię wtedy, gdy kończą się słowa. Więc, jakie historie lubisz opowiadać poprzez swoją muzykę?

Adrian: Mnóstwo historii, bez wyraźnego jednego przesłania. Poprzez niektóre utwory staram się uświadomić ludziom wartość życia, ktore mają; innym pokazać nadzieję. Z drugiej strony wiele utworów ma za zadanie pozwolić ludziom zagłebić się we własne fantazje, gdzie nie ma granic i w których wyobraźnia jest wolna.

antiexpert-horror: Według twojego fanpage'u na Facebooku Twoja "popularność" rośnie. Jak się czujesz wiedząc, że każdego wieczoru bardzo wielu ludzi słucha Twojej muzyki?

Adrian: Bardzo mi to schlebia i zachęca do działania, tym bardziej, że nigdy nie spodziewałem się, zamieszczając moją muzykę w sieci dla większej publiczności, że odbiór będzie tak duży. To daję mi ogromną motywację i jestem naprawdę szczęśliwy, widząc, że moja muzyka pomaga komuś, kto jest na drugim końcu świata. Często otrzymuję komentarze, w których ludzie mówią, że moja muzyka pomaga im przejść przez trudne sytuacje i to zawsze wywołuje szczery uśmiech.

antiexpert-horror: Wiem, że chcesz pozostać niezleżny i nie wchodzić w kontrakty z wytwórniami muzycznymi. Jak więc widzisz swoją muzykę za parę lat? Jako hobby pomagające Ci się rozwijać czy jako zawód (jeśli to możliwe). Albo na chwilę obecną muzyka jest twoją pasją i pracą jednocześnie. Jak to wygląda z tej strony?

Adrian: To, co robię jest w zasadzie moją pracą. Znaczy to mniej więcej tyle, że pozwala mi się finansowo utrzymać. Obecnie jest ciężko, ale sprzedaż stale wzrasta. Wcześniej byłem m. in. ogrodnikiem. Muszę powiedzieć, że moja obecna praca jest jak na razie najlepsza, ale i najcięższa. Pracujesz przez 365 dni w roku.

Jeśli chodzi o niezależność, to jest ona dla mnie wyjątkowo ważna. Jeśli chodzi o moją sztukę zawsze będę swoim szefem i nigdy nie przyjmuję żadnych kompromisów w tej kwestii, więc jedyną wytwórnią z jaką nawiążę współpracę będzie ta, którą sam założę.

antiexpert-horror: Zauważyłem, że masz wielu fanów z Polski. Chciałbyś im coś powiedzieć?

Adrian: Tak. To zabawne, ale według moich statystyk Polska jest w piątce najwyżej lokowanych krajów w mojej bazie fanów. Chciałbym wszystkim podziękować, że dzielą się moją muzyką oraz za każde pojedyncze kliknięcie na moje video w serwisie Youtube.

antiexpert-horror: Jakieś plany na przyszłość oprócz robienia świetnej muzyki?

Adrian: Na muzyce zawsze będę skupiał się najbardziej, ale mam wiele innych pomysłów jeśli chodzi o poezję, książki oraz oczywiście języki, które tworzę.

antiexpert-horror: Jeszcze raz wielkie dzięki za wywiad Adrian. Życzę Ci wszystkiego najlepszego i komponuj dalej tą świetną sztukę.

Adrian: Jeszcze raz cała przyjemność po mojej stronie. Uwielbiam wywiady, a twój miał dotychczas najbardziej interesujące pytania, więc Dziękuję. 

Oficjalna strona / Official site: http://adrianvonziegler.bandcamp.com/

Morderstwo pod choinką

"Idą święta". Wyświechtany frazes niech będzie podstawą do stwierdzenia, że święta to coś, co ludziom kojarzy się jedynie dobrze. Przynajmniej większości. Spotkania z rodziną, wspólne rozmowy w kuchni przy przygotowaniu świątecznych potraw, ogień trzaskający w kominku, wygodne fotele, herbatka z wkładką... Dla pisarzy jednak okres Bożego Narodzenia to nie tylko okazja do obserwacji skaczących w górę cyferek na kontach (jakiś prezent wypada kupić), ale także świetny czas na osadzenie wtedy akcji powieści. Szczególnie, jeśli w grę wchodzą tajemnicze zbrodnie.

Inspektor Jury nie cierpi świąt. Perspektywa spędzenia ich z własną ciotką wyzwala w nim przygnębienie. Na szczęście któregoś dnia, na cmentarzu poznaje kobietę. Miła pogawędka i pomoc Jury'ego skutkują wspólną kolacją i miłymi spojrzeniami. Może święta w tym roku będą dla Jury'ego bardziej łaskawe? Niestety, inspektor poprzez szczęście w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych wyczerpuje limit i na miłość nie starcza. Jakiś czas później kobieta zostaje znaleziona martwa. Jury podejrzewa jednak, że coś z tą śmiercią jest nie tak.

Kolejna powieść Marthy Grimes Zajazd "Jerozolima" jest dokładnie tym, czego zazwyczaj oczekują od niej fani tej serii. Znów mamy angielski niewielki pub, morderstwa, nieco flegmatyczne, angielskie śledztwo. Spieszę donieść, że oprócz stałych fragmentów fabularnych powieści Grimes, pojawiają się również jej najbardziej znane postaci. Do inspektora Jury'ego dołączają Merlose Plant wraz z uroczą i absolutnie irytującą ciotką Agathą oraz Vivien. Wszyscy zostają zaproszeni do starego opactwa przekształconego w dom dla arystokracji i tam przez śnieg zostają odcięci od świata.

Ponownie u Marthy Grimes pierwsze skrzypce grają główni bohaterowie. Duet Jury i Plant to esencja angielskiego zrównoważonego śledztwa. Wszystkie postaci pojawiające się na kartach Zajazdu "Jerozolima" są świetnie rozpisane. Klimatem zbliżona jest do poprzednich dokonań amerykanki, ale tutaj jakby słabiej wyczuwalnym. Chyba w tym elemencie bardziej przypadła mi do gustu powieść Pod Huncwotem. 

Warto zaznaczyć, że w Zajeździe "Jerozolima" Grimes śmiało i celowo co rusz podsuwa czytelnikowi odwołania do klasyki gatunku, na co zwracają uwagę również bohaterowie powieści, znalazwszy się takiej a nie innej sytuacji.

Po rewelacyjnym debiucie Pod Huncwotem najnowszą powieść uważam za "tylko" bardzo dobrą. Oczywiście to tylko moje subiektywne odczucie. Krótko: fanów Marthy Grimes zachęcać nie muszę, wszystkich innym śmiało polecam, bo czytać Zajazd "Jerozolima" w okresie przedświątecznym jako prezent to ogromna przyjemność.

Po drugiej stronie Sydney

Muszę przyznać, że nie bawią mnie horrory w formie "pobiegam szybko z kamerą, albo postawię ją nieruchomą w jednym miejscu". Blair Witch Project był pierwszym i jednocześnie najlepszym takim "produktem". No, ale przecież amerykański świat filmowy, świat filmowy w ogóle, nie był tym, czym jest gdyby nie chciał na tej fali zarobić. I tak zaroiło się od dynamicznych mniej lub bardziej, wyraźnych lub mniej wyraźnych obrazów z kamer dokumentujących duchy, demony, zombie i cholera wie co jeszcze. Przejadło się to i zaczyna kiepsko odbijać. 

Dlatego, kiedy Cedro w swoim poście halloweenowym zachęcił do obejrzenia The Tunnel, trochę się wzbraniałem. W końcu spiąłem się w sobie i usiadłem do filmu. Po seansie ogryzionymi do krwi palcami pozbierałem szczękę z podłogi.

Historia w The Tunnel jest prosta i banalna. Do tuneli pod Sydney schodzi grupa dziennikarzy, alby sprawdzić dlaczego zrezygnowano z pomysłu wykorzystania wody stojącej w podziemiach. Okazuje się, że to co znajdują na dole jest materiałem na o wiele lepszy reportaż.

Ten film to absolutnie jeden z najlepszych jakie widziałem w tej konwencji. Poczynając od świetnej gry aktorskiej i formy paradokumentu. Wszystko to jest jakieś świeże. Na ogromny plus klimat filmu. Duszny, klaustrofobiczny i ciężki. Atmosfera kapitalnie daje się we znaki widzowi, który siedzi na seansie jak na szpilkach. Twórcy scenariusza na szczęście okazali się logicznie myślącymi istotami i nie obrazili widzów debilnymi posunięciami fabularnymi. Bohaterowie nie biegają jak opętani wrzeszcząc to w jedną, to w drugą stronę, ale starają się zachowywać naturalnie i logiczne, co jest ciężkie w przedstawionej sytuacji.

The Tunnel jest świetnym przykładem na to jak można odświeżyć stary, zleżały pomysł. Świeżość konwencji oraz wyśmienity klimat nadają filmowi australijskiej produkcji jedną z wyższych pozycji w moim prywatnym rocznym filmowym zestawieniu. Zachęcam absolutnie wszystkich, bo to kawał świetnie skrojonego mocnego kina.

Amerykańska esencja Earl Grey

Dobre wspomnienia z dzieciństwa czy lat młodzieńczych są o tyle lepsze, jeśli ktoś lub coś nam o nich przypomni z zaskoczenia. Ja mam mnóstwo takich wspomnień, o których często ktoś lub coś mi przypomina. Jednym z nich są książki Agathy Christie, które pojawiły się w latach dziewięćdziesiątych w kioskach ruchu. Sam tej serii nie kupowałem, bo po co wydawać pieniądze na książki [!], ale namiętnie kupowała je moja koleżanka. Trwałym wspomnieniem tych lat beztroski były moje wycieczki do jej mieszkania po książki Christie. Kiedy słyszała mój głos w słuchawce telefonu, automatycznie wyciągała z półki dwie lub trzy pozycje.

Ktoś mógłby pomyśleć, że miłe wspomnienie wzięło się stąd, iż przypomniałem sobie klasykę z Herculesem Poirot. Ale nie. Przypomniała mi o tym pewna amerykanka, której "brytyjskie" powieści kryminalne wzbudzają zachwyt nawet na wielkiej wyspie. 

Źle się dzieje w Long Piddleton. W małej mieścince zaroiło się od trupów. Jednego znaleziono w beczce z piwem, inny dynda z belki miejscowego pubu. Na pomoc zostaje wezwany Richard Jury. Zbrodnie i tajemnice się mnożą, jedni mieszkańcy nie wiedzą nic, inni milczą, a jeszcze inni próbują rozwikłać sprawę razem z inspektorem.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z prozą Marthy Grimes. Pierwszą książką była Pod Zawianym Kaczorem. Rzuciłem się na tę książkę wygłodniały i pochłonąłem ją w dwa dni. I to był największy błąd. Chociaż przyznam, że nieźle mi się to czytało to nieco irytował mnie styl Grimes, angielski klimat był słaby a komizm powieści ledwo widoczny. Dla mnie. Większość była nią zachwycona.

Chcąc w końcu sprawdzić, co jest w tych powieściach tak uroczego zacząłem od początku i chwyciłem Pod Huncwotem. Tym razem obiecałem sobie powoli delektować się lekturą. Skończyłem wczoraj i jestem zachwycony.

Proza Marthy Grimes z jednej strony przenosi nas do ciepłego angielskiego pubu na prowincji, nieopodal kominka, z kuflem ciemnego ale. Z drugiej zaś, gdziekolwiek czyta się historię Jury'ego (na przystanku, w tramwaju) ma się wrażenie wygodnego ogromnego fotela, ciepłej angielskiej herbaty i opowiadania dobrej historii. To jest chyba największa zaleta Grimes. Świetnie opowiada historię.

Trzy potężne filary tej powieści utrzymują ją na bardzo wysokim poziomie. Pierwszym jest charakterologiczny rys każdej postaci. Autorka przedstawia czytelnikowi nie tylko ogólną społeczność małej angielskiej mieścinki, ale każdego z osobna. Z dużą dozą poczucia humoru.

Drugim jest intryga, która potrafi przykuć uwagę nawet najbardziej opornych. Tajemnica, nieco makabry, a wszystko to z dużym dystansem i wyczuciem.

Ostatnim elementem jest namacalna wręcz atmosfera angielskiego pubu, miasteczka, wąskich uliczek, mgły i "brytyjskości" w najlepszym wydaniu.

Mankamentów w mojej ocenie brak. Pod Huncwotem czyta się wyśmienicie, a Martha Grimes swoimi powieściami składa hołd Arthurowi Conanowi Doyle'owi, Agacie Christie i czyni to z bardzo dużą klasą. Grimes to pozycja obowiązkowa, nie inaczej.